کی دست کرم خواجه ز امساک برآرد

از طول امل هر که دهد دام سرانجام

شد روی ترا پرده عصمت خط مشکین

چون فاخته مرغی که ز کوته نظران نیست

چون چشم دهم آب ز رویی که حجابش

از پنجه شیران نتوان طعمه ربودن

در خون دل خود ز شفق غوطه زند صبح

گلها همه تر دامن ومرغان همه بی شرم

شد سلسله جنبان ستم حسن ترا خط

پیداست چه گل چیند ازین باغچه صائب