جوش بهار رشته ز عقد گهر کشید

خود را ز شرم لاله به کوه وکمر کشید

آن چید گل ز باغ که سر زیر پر کشید

نتوان به زور از رگ من نیشتر کشید

اینجا کسی که بار ستم بیشتر کشید

بیطاقتی مرا به دیار دگر کشید

بیچاره دانه ای که سر از خاک برکشید

در طفلی آن پسر که جفای پدر کشید

آن میفروش خام که می را به زر کشید

شمشیر آه را ز نیام جگر کشید