سیر از رخ تو دیده به دیدن نمی شود

در دل گره ز زلف تو داریم شکوه ها

از شرم خویش در پس دیوار مانده ایم

از آب تلخ تازه شود داغ تشنگی

هر چند مادرست به اطفال مهربان

پیری قساوت از دل ظالم نمی برد

خم در خم سپهر، عبث آه کرده است

در گوهر لطیف بود آب بیقرار

در حسن نقش تن ندهد دل چو ساده شد

صائب ز بس که محو شکر خواب غفلت است