خلوت ز گفتگوی دو تن انجمن شود

در دیده ای که سرمه وحدت کشید عشق

چون خار پشت می گزدش گوی آفتاب

در گلشنی که لب به شکر خنده واکنی

روی گشاده بر سر حرف آورد مرا

تا دل نمی برم ز کسی، دل نمی دهم

نالد همان ز دوری گل عندلیب ما

از خجلت عقیق لبت اختر سهیل

خاکم اگر به دیده زند خصم بدگهر

برخاستن شده است فرامش سپند را