میدان از آن کس است که صاحب علم شود

این تاج از سری است که شق چون قلم شود

گر پروری به خون جگر، جام جم شود

از بار درد قامت هر کس که خم شود

داغم ز خامه ای که پریشان رقم شود

هر سنگ لنگری است که ثابت قدم شود

کز شکوه تو تیغ حوادث دو دم شود

از شبنمی چه آتش خورشید کم شود

چون ابر هر که آب ز شرم کرم شود

بر خاطری که سایه گل کوه غم شود

تا زین میان دل که سزاوار غم شود

از فکر های بیهده بیت الصنم شود