بیرون ز خود کسی که پی مدعا رود

از محفلی که آینه رو بر قفا رود

عاشق ز مومیایی تدبیر فارغ است

هر کس کند نماز برای قبول خلق

حیرت بهم نمی خورد از نقش خوب وزشت

شبنم به آفتاب رسانید خویش را

عام است فیض صحبت دلهای پاکباز

دارد کسی که سر به ته بال خویشتن

سختی پذیر باش که گرددسفیدروی

می نیست جوهری که نریزند زر بر او

دل چون ز جای رفت نیاید به جای خویش

در وادیی که رو به قفا قطع ره کنند

صائب سخنوری که خیالش غریب شد