چشم طمع ندوخته حرصم به مال هند

چون موج می پرد دلم از بهر زنده رود

ای خاک سرمه خیز به فریاد من برس

بوی ستاره سوختگی بر مشام خورد

سرمایه قناعت من لخت دل بس است

روزی که من برون روم از هند برشکال

صائب به غیر خامه شکرفشان تو