به دست زخم دندان دادم آن لبهای میگون را

که هر جا می رود، از چشم نگذارند مجنون را

شکوه عشق مجنون تنگ کرد از بس که هامون را

نقاب از دیده چون پنهان کند آن روی گلگون را

که زور می حصاری می کند در خم فلاطون را

گره در بال گردد دانه این مرغ همایون را

به بوی گنج در خاک است استقرار، قارون را

کسی کآرد به خاک کشتگان آن جامه گلگون را