حاشا که خلق کار برای خدا کنند

این جامه حریر که مخصوص کعبه است

شکر به کام زاغ فشانند بی دریغ

چون اژدها کلید در گنج گوهرند

گردند گرد دفتر اعمال خویشتن

هر جا که بگذرد سخن از سوزن مسیح

مصحف به زیر پای گذارند از غرور

دنبال زردرویی حرص اوفتاده اند

بر هر طرف که روی نهند این سیه دلان

شرم وحیا چو لازمه چشم روشن است

صائب بگیر گوشه عزلت که اهل دل