که خون عاشقان باشد شفق این صبح روشن را

که هر ظرفی به رنگ خود برآرد آب روشن را

که می گردد گره در رشته سنگ راه، سوزن را

که جز نقش پی موران حصاری نیست خرمن را

که جز رستم برون می آورد از چاه بیژن را؟

چگونه زیر دست خویش سازد آب، روغن را؟

گشایش نیست بی سرگشتگی سنگ فلاخن را

که خار پا گوارا کرد بر من زخم سوزن را