زیر سپهر دست دعا موج می زند

غفلت نگر که پشت به محراب کرده ایم

آفاق را تردد خاطر گرفته است

زنهار در حمایت عریان تنی گریز

بردار می تپد سر منصور و تن به خاک

چشم هوس چه نقش تواند بر آب زد

درحیرتم که آن گل بی خارچون گذشت

تا خورد استخوان من دلشکسته را

کوه از تجلی توچنان آب گشته است

تیغ برهنه تو ز جوهر منزه است

صائب مکش سر از خط تسلیم زینهار