این پر دلان قسم به سر دارمی خورند

روزی ز راه دیده بیدار می خورند

از دل همیشه دانه چو پرگار می خورند

جمعی که باده را به شب تار می خورند

زخمی که رهروان تو از خار می خورند

رندان که باده بر سر بازار می خورند

مردم همین فریب ز گفتار می خورند

پیمانه های زهر ز زنگار می خورند

گاهی ز لطف شربت بیمار می خورند

گر جام زهر مردم هشیار می خورند

خونی که عاشقان به شب تار می خورند