که رو بر خاک مالد پرفشانی بسته بالان را

مده زحمت به پرسش زینهار آشفته حالان را

که سامان می دهد دست از اشارت، کار لالان را

که باشد صحبت دیوانه عیدی خردسالان را

مکن رسوا به احسان چهره پوشیده حالان را

میفکن چون جرس دنبال خود بیهوده نالان را

جواب تلخ کس بر رو نگوید بی سؤالان را

که روی تازه می باشد ثمر نازک نهالان را

پریخانه است ورنه کنج خلوت خوش خیالان را

که مجنون می کند حیران خود وحشی غزالان را

سخنگو می کند مجنون من، چشم غزالان را