مردم ز فیض عالم بالا چه دیده اند

ما پیش پای خویش ندیدیم همچو شمع

ما سر تیره بختی خود را نیافتیم

جمعی که بسته اند کمر در شکست ما

دل چون گشاده نیست چه صحرا چه کوچه بند

آنها که ترک دولت جاوید کرده اند

جمعیت است سلسله جنبان افتراق

ما حاصلی ز پرورش خود نیافتیم

صد زخم می خورند و ز دنبال می روند

پوشیده چشم می گذرند از در بهشت

جمعی که راه عقل به پایان رسانده اند

چون نرگس این گروه که ارباب بینشند

چون می کند به وعده وفا عاقبت کریم

در پیش پای خویش نبینند از غرور

چون کار کردنی است هم امروز خوشترست

از عقل نیست دل به سر زلف باختن

در حیرتم که نغمه سرایان این چمن

در چشم بستن است تماشای هر دوکون

صائب چو در شکستن خود امید نصرت است