گر خلق را به حرف دهن باز کرده اند

بازآکه از جدایی تیغ تو زخمها

ما طوطیان مصر شکرخیز غربتیم

در زیر خاک غنچه نسازند بلبلان

داغ جنون کباب جگرهای خسته است

سیر محیط در گره قطره می کنم

فردا ز پشت دست ندامت خورند رزق

جان تازه می شود به حریمی که عاشقان

یارب چه گل شکفته که امروز در چمن

باز سفید عالم غیب اند عاشقان

صائب سپهر شبنم پا در رکاب اوست