از سرگذشته سربه گریبان نمی کشد

هر جا رود به محمل لیلی است همرکاب

خونین دل ترا هوس تاج لعل نیست

من بی نصیبم از تو وگرنه کدام خار

بی چشم ز خم در قدمش هست خار عشق

از سبزه خط تو چکد آب زندگی

از زخم خار نیست خطر گردباد را

شادم به ضعف خویش که بیماری نسیم

بر چرخ اگر برآمده گوهر نمی شود

کوه غم است در نظرش سایه کریم

شیرین نمی شود چو گهر استخوان او

اقبال خط بلند بود ورنه هیچ کس

موری که پای حرص به دامن کشیده است

صائب کسی که سر به گریبان خود کشید