در گوش چرخ حلقه ز قد دوتا کشد

خاکش به سر که منت آب بقا کشد

کو دست جذبه ای که گریبان ما کشد

چون دانه پاک شد تعب آسیا کشد

خاری نیافتیم که دامان ما کشد

چندان امان نداد که خاری ز پا کشد

خود را مگر کسی به حریم رضا کشد