رهرو ز فکر پوچ به منزل نمی رسد

زنهار محو شو که درین دشت راهرو

موج از حقیقت دل دریاست بیخبر

در اولین قدم پر جبریل عقل سوخت

عاشق به بال جاذبه پرواز می کند

دلهای بیقرار تسلی پذیر نیست

شبنم به آفتاب رسید از فروتنی

خالی نمی کند دل خود را ز دود آه

از بس به خون من جگر تیغ تشنه است

رفتم که غوطه در صف مژگان او زنم

صائب عبث غبار تو از جای خاسته است