فیضی که سهیل به خاک یمن رسد

از عطسه غزال شود دشت لاله گون

چشمی که دوخته است زلیخا به پیرهن

در بسته باغ را به ته بال خود درآر

شیرین نمی کنند دهانی که تلخ نیست

پروانه گرد شمع نمی گردداز حجاب

این چاه دور را رسن از خود گسستن است

در بزم او کسی به کسی جا نمی دهد

زنهار روی دست هنرهای خود مخور

صائب زبان خامه روشن بیان ماست