عیسی دمی کجاست به درد سخن رسد

از همعنانیم نفس برق وباد سوخت

صد حلقه پیچ وتاب فزون می خورم ز زلف

افغان که سراسر این خاک سرمه خیز

از سنگ جوی شیر به ناخن کنم روان

ار کوتهی به داد سر من نمی رسد

کوته نمی شود شب یلدای غربتم

زینسان که دست جرأت گلچین دراز شد

یک تن خمش ز هرزه درایی نمی شود

گردد روان ز دیده یعقوب جوی خون

زینسان که من ز فکر فرورفته ام به خود

از دوری وطن دل خود می کند تهی

آواز سرمه خورده به جایی نمی رسد

صائب ز گرمخونی من می شود عقیق