از پاکدامنان نتوان احتراز کرد

بوی گلم ز صحبت گل بی نیاز کرد

این کعبتین چشم مرا پاکباز کرد

از چاره هر که رو به در چاره ساز کرد

زیر وزبر به نیم نگاهش ایاز کرد

سیلی که بر خرابه ما ترکتاز کرد

دل را تسلی آن به عشق مجاز کرد

زاهد که پیش خلق نماز دراز کرد

تا عشق او به داغ مرا سرفراز کرد

در عرض حاجت آن سخن را دراز کرد

چندان که یار در دل من خون زناز کرد