زخمی که ره به لذت ناسور می برد

پروانه مرا جگر ماهتاب نیست

از جمع مال رزق حریص آه حسرت است

اکنون که چرخ بر سر انصاف آمده است

زان ساقی کریم مرا هیچ شکوه نیست

تا کی ز حسرت لب خاموش خون خورم

ما گرد هستی از نمد خود فشانده ایم

زنهار از دماغ برون کن غرور را

می هوش می رباید و این طرفه تر که یار

نزدیکتر به کعبه مقصود می شوم

صائب فریب مرهم راحت نمی خورد