مکن زنهار بی شیرازه دلهای پریشان را

به مویی می توان زد بخیه این زخم نمایان را

که خودداری میسر نیست گوهرهای غلطان را

چراغ از چشم حیران است دایم این شبستان را

که بر سر جا تواند داد صد زخم نمایان را

به مهر کوچک خود لطف دیگر هست شاهان را

کند دیوی برون از دست، انگشتر سلیمان را

به هر گلشن که افتد راه آن سرو خرامان را

چو طفلان چند سازی مرکب خود طرف دامان را؟

ببر زین فرش با خود این غبار عرش جولان را

که خواهش های الوان هست نعمت های الوان را

به شکر خنده شیرین دار کام تلخکامان را

ز عریانی به تار اشک می دوزم گریبان را

چسان در شیشه ساعت کنم ریگ بیابان را؟

به فکر تازه دارد زنده دل خاک صفاهان را؟