مدام چشم تو مست شراب می باید

ازین قلمرو ظلمت گذشتن آسان نیست

به خون خویش دل داغدار من تشنه است

کدام گنج گهر نیست در خرابه دل

لباس عاریتی دور کن که دریا را

علاج مرده دلان جسم را گداختن است

کم است مستی غفلت ترا که چون طفلان

به شیشه نقل کنی تا ازین سفالین خم

ز تازیانه موج است آب زیروزبر

چو زلف تا بهم آری دو مصرع موزون

گدایی در دل می کنی اگر صائب