گل از عذار تو چیدن ز من نمی آید

چو سطحیان به کف از بحر گوهر قانع

اگر ز بی پروبالی به خاک بندم نقش

دلم سیه چو دل شب ازان بود که چو صبح

اگر به تیغ مرا بندبند پاره کنند

در آتشم که چو آب گهر ز سنگدلی

من آن شکسته پر و بال طایرم چون چشم

نظر به صبح ندارد سیاه بختی من

برای صید مگس در خرابه دنیا

نیم ز دل سیها کز قلم خورم روزی

ازان ز کام جهان آستین فشان گذرم

عطیه ای است که چون خار بر سر دیوار

به استقامت من شاخ میوه داری نیست

غبار خاطر آب حیات نتوان شد

مگر رسد به سرم یار بیخبر ورنه

اگر چه تخم مرا برق ناامیدی سوخت

چو سیل تا نکشم بحر را به بر صائب