آه عالمسوز را در سینه دزدیدن چرا؟

در میان رفته و آینده داری یک نفس

جامه ای کز تن نروید، رزق مقراض فناست

فوت شد گر از تو دنیا، دشمنی در خاک رفت

از حباب و موج، دریا می دهد تاج و کسر

دست افسوسی است هر برگی که می روید ز شاخ

چیست دنیا تا به آن آلوده سازی دست خویش؟

آب حیوان در عقیق صبر پنهان کرده اند

در چنین وقتی که خوان فیض گسترده است صبح

زین گلستان عاقبت چون باد می باید گذشت

ترک کوشش دامن منزل به دست آوردن است

در خور تلخی است صائب هر دوا را خاصیت