اگر کلام نه از آسمان فرود آید

ز اهل دل تو همین نقش دیده ای از دور

ظهور عشق ز ما خاکیان غریب مدان

فلک ز عهده این عقده های سردرگم

نکرد آتش مغرور سجده آدم

جهان سفله بهشتی است ژاژخایان را

شدی دوتا وهمان می دوی پی دنیا

به ناخنی که رساند به داغ من گردون

دل گشاده من صائب آرمیده بود