به زهر چشم خوبان آب ده تیغ زبانم را

نگه دار از شبیخون بهاران گلستانم را

مکن چون پسته سبز از خامشی تیغ زبانم را

سر زلف گرهگیر تو می پیچد عنانم را

ز دست یکدگر گلها ربایند آشیانم را

تپیدن می کند از مغز خالی استخوانم را

گران کردی رکابم را، سبک گردان عنانم را)

که ریزد در قدم چون برگ گل صائب بیانم را (کذا))