دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد

دل از ضعیف نوازی نمی توان برگشت

چه حاجت است به مشاطه زلف مشکین را

به نامرادی خود واگذار عاشق را

ز ناتمامی حسن است احتیاج لباس

ز کاهلی تو مقید به رهنما شده ای

شبی به روز کند چون جرس به ناله خود

چنان مباش که بردوش خاک باشی بار

خوشم که حسن ترا درنیافته است تمام

ازان مرا سفر بیخودی خوش آمده است

مخواه کم ز کریمان کز ابر نیسانی

شکست خاطر احباب کی روا دارد

خوشا کسی که ز هنگامه جهان صائب