کز اعتبار فتد چون نگین پیاده شود

که تر چو شد گره سخت بدگشاده شود

دهان هر که بجا چون صدف گشاده شود

چو موج هر که درین بحر بی اراده شود

که چون سوار به منزل رسد پیاده شود

که گر به آتش سوزان روم گشاده شود

که اعتبار سگان بیش از قلاده شود

کمان چو تن به کشیدن دهد کباده شود

به قدر تنگی اگر دل مرا گشاده شود

که نقش بیش چو شد چشم بد زیاده شود

که خاک باده پرستان سبوی باده شود

که مومیایی از صلب سنگ زاده شود

مگر به ناخن برق این گره گشاده شود

ز باده رغبت میخوارگان زیاده شود

کف نیاز بود هر زمین که ساده شود