سری که خالی از اندیشه محال شود

به حسن ساخته زنهار اعتماد مکن

به جلوه ای زتو چون چشم ما شود خرسند

همین سیاهیی از آب زندگی دیده است

نمی کشند صراحی قدان سر از حکمش

ز اهل درد ترا آن زمان حساب کنند

مدار دست ز دامان کیمیاگر فقر

فلک ز خرده انجم تمام چشم شده است

نظر بلند گردد ز عشق، داغ پلنگ

در آن مقام که مستان به رقص برخیزند

فلک به خاک نهادان چه می تواند کرد

تو سعی کن که به روشندلان رسی صائب