که بوی باده به یک شستن از کدو نرود

به آستان خرابات بی وضو نرود

که بی شراب مرا آب در گلو نرود

که زردی آتش سوزنده را زرو نرود

خوشا دلی که به دنبال آرزو نرود

بهوش باش که چهره آبرو نرود

که در محیط روانی ز آب جو نرود

به شانه پیچ وخم از زلف مشکبو نرود

و گرنه تشنه کسی از کنار جو نرود

ز هیچ غنچه نشکفته رنگ وبو نرود

که چون سفال شود کهنه آب ازو نرود

به باده کوتهی دست از سبو نرود

شکر ز خاطر طوطی به گفتگو نرود

بهانه از دل طفل بهانه جو نرود

نمی رسدبه گهر تا به خود فرو نرود