به درد باده کن تعمیر احوال خرابم را

نسوزد آتش می پرده شرم و حجابم را

که آتش طلعتان دارند نبض پیچ و تابم را

اگر یک ذره در دل مهر می بود آفتابم را

همین جا پاک کن ای سنگدل با خود حسابم را

اگر صدبار دریا بشکند بر هم حبابم را

مگر شور قیامت خوش نمک سازد کبابم را

گر آن گل پیرهن بر پیرهن پاشد گلابم را

که بی شیرازه می سازد دم سردی کتابم را

اگر با آن بزرگی آسمان گیرد رکابم را

به حرف و صوت نتوان داد تسکین اضطرابم را