قبول داغ محبت به هر جگر ندهند

که هیچ رشته بی تاب را گهر ندهند

همان به است که در بیضه بال وپر ندهند

نمی شوند سبکبار تا ثمر ندهند

چه نعمتی است که کام مرا شکر ندهند

چو صندلی نفرستند دردسرندهند

که نیم قطره به ابرام نیشتر ندهند

اگر دو دور به منصور بیشتر ندهند

ترا شرابی ازین خوشگوارتر ندهند