بهار و باغ به دلهای آتشین چه کند

گل پیاده اوسرورا خجل دارد

اگر نه فکر عقیق دهان او باشد

چه مرده اید که رحمت به ما چه خواهد کرد

ز وصف ذره بودبی نیاز پرتومهر

یکی است نسبت برق فنا به آهن و موم

خیالش از دل تنگم چه می کشد صائب