نسیم صبح به آن طره دوتا چه کند

ز تیغ برق دل ابر چاک چاک شده است

طلا ز صحبت اکسیر بی نیاز یود

نمی توان به دو بیگانه بود زیر فلک

عنان کشتی دل را به دست غم دادیم

درین زمانه که زاغان شکرشکن شده اند

ز سنگ ناوک ابرام برنمیگردد

گره ز غنچه پیکان شود به آتش باز

نوشت روزی مارا به پاره دل ما

ز چشم منتظران ره سفید گردیده است

نشد حریف فلک چون به دشمنی صائب