ازان به است که صد گنج پرگهر بخشند

به هر گشودن لب دامن گهر بخشند

تو کیستی که ترا نان بی جگر بخشند

شکنجه ای است که دربیضه بال وپر بخشند

که در شکستگی خویشتن شکر بخشند

به دشمن سرخودبی دریغ زر بخشند

به هر که بال سیر چون نطر بخشند

گمان مبرکه ترا توشه سفر بخشند

چوسرواز گره دل ترا ثمر بخشند

به هر شکست ترا عالم دگر بخشند

شکسته باش چوخواهی ترا ظفر بخشند

که خون مرده خودرا به نیشتر بخشند

که قطره ای به من آتشین جگر بخشند