ز خود برآمدگان رستگار می باشند

ز دل غبار هوس دور کن که مهرویان

چه فارغند ز یاد بهشت مردانی

اگر دهند دو عالم به مطربی مستان

چه می شود به ته پای خود نگاه کنند

ز معنی اند چه بی بهره طفل طبعانی

ز سیل حادثه حرفی شنیده اند، آنها

ز انقلاب ندارند اهل صورت بیم

جماعتی که نیند از گداز خود غافل

سبکروان که زتعجیل عمر آگاهند

چه ساده اند گروهی که با نظربازی

بهشت روی زمینند خوبرویانی

اگر به چرخ برآیند صاحبان نظر

چو تخم سوخته صائب ستاره سوختگان