سبکروان ز غم روزگار بیخبرند

جهان به دیده روشندلان نمی آید

جماعتی که نفس ناشمرده خرج کنند

درون پرده گروهی که باده می نوشند

جماعتی که به جمعیت جهان شادند

درین بساط چو آیینه سیه پردازان

فکنده اند گروهی که در جهان لنگر

چه نعمتی است که این دیده های کوته بین

ز روی تازه فصل بهار سوختگان

چو سرو مردم آزاده در جهان صائب