نشد روشن چراغ از شعله آواز بلبل را

کند دندانه جان سخت من تیغ تغافل را

که شبنم مانع از جولان نگردد نکهت گل را

که می گوید ترقی نیست در طالع تنزل را؟

نسازد پا فشردن بر زمین، ساکن تزلزل را

که از سیلاب گردد بردباری پشتبان پل را

مده در گفتگو از دست، دامان تأمل را

منه بر کاهلی زنهار بنیاد توکل را

زمین بر گاو چون بسته است از روز ازل جل را؟

وگرنه هست از گل صد گریبان چاک بلبل را

به زخم خار نتوان داد از کف دامن گل را

کند خط عاقبت کوتاه، دست زلف و کاکل را

چمن پیرا ز سیر باغ مانع نیست بلبل را

بود با چشمه ساران ریشه پیوند سنبل را

اگر کوه گران از من سبق گیرد تحمل را