به زیر چرخ مقوس که جاودان ماند

نصیب من ز جوانی دریغ وافسوس است

بهشت بوته خاری است با کهنسالی

ز زنگ آینه اش صیقلی نمی گردد

چنین که می پرد از حرص خاکیان را چشم

بود ز قافله عشق چرخ آبله پا

سخن رسد به خریدار چون غریب شود

چو می توان به خرابی زگنج شد معمور

مپوش چشم ز روی نکو که چون شبنم

چنان مکن که سرحرف شکوه باز کند

یکی هزار شد از عیبجو بصیرت من

مصوری که شبیه ترا کند تصویر

ز تنگ گیری چرخ خسیس نزدیک است