چنان که حسن ترا هیچ کس نمی داند

ترا ز اهل وفا هیچ کس نمی داند

بجز دلت که زبان با دلم یکی دارد

اگر چه جوهریان عزیز دارد مصر

ز خاکمال یتیمی گهر نگردد خوار

بغیر من که درین بوته ها گداخته ام

زبان غنچه پیچیده را درین گلزار

چو عاجزان سپرانداز پیش مژگانش

کلید مخزن اسرار غیب در غیب است

درین بساط زبان شکسته دل را

حجاب نیست در بسته عیبجویان را

ز وعده تو گرهها که در دل است مرا

زبس یگانه شدم با جهان ز یکرنگی

قماش دست بلورین وپای سیمین را

چو موجه ای که به دریا بیکنار افتد

اگر چه خانه آیینه است روی زمین

بغیر نرگس بیمار گلرخان صائب