نه هرکه خواجه شود بنده پروری داند

کجا به مرکز حق راه می تواند برد

چو سایه از پی دلدار می رود دلها

کسی که خرده جان را ز روی صدق کند

نگشته از نظر شور خلق دنبه گداز

نگشته است به سنگین دلان دچار هنوز

کسی است عاشق صادق که از ستمکاری

دلی که روشنی از سرمه سلیمان یافت

تو سعی کن که درین بحر ناپدید شوی

فریب زلف تو در هیچ سینه دل نگذاشت

تمام شد سخن طوطیان به یک مجلس

چو زهره هر که به اسباب ناز مغرورست

کسی میانه اهل سخن علم گردد