ز کلک تازه من شعر تر نمی گسلد

اگر چو رشته تو هموارکرده ای خود را

علاقه تو به دنیا ز نارساییهاست

ز گوشه دل آگاه پا برون مگذار

ز فیض صبح بنا گوش در قلمرو زلف

به خاک زنده دلان بر چراغ مرده خویش

نمی شود به تسلیم راضی از ما خلق

مکن ز رشته جان سرکشی که این زنار

ز پیچ وتاب ندارد گریز روشندل

به گفتگوی زبان نیست حاجتی صائب