نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را

به بوی گل ز خواب بی خودی بیدار شد بلبل

ز کوه بیستون فرهاد ازان بیرون نمی آید

صف مژگان نگردد پرده دار چشم قربانی

خم پر می به خشت از جوش هیهات است بنشیند

تو کز شور جنون بی بهره ای فکر سر خود کن

دم شمشیر برق از هر گیاهی برنمی گردد

ز خط روزی که شد خون عقیقش مشک، دانستم

گرانسنگی فلاخن را پر پرواز می گردد

به هر بی پرده ای اظهار نتوان کرد راز خود

فریب خال گندم گون او خوردم، ندانستم

به عیب بی وفایی همچو گل مشهور می گردد

ز شوق سنگ طفلان چون فلاخن نیست آرامش

می لعلی اگر در سنگ رو پنهان کند صائب