ز گرمی نگهت آب در گهر سوزد

شکر به کار مبر بیش ازین که از تب رشک

ز لاله دعوی عشق سمنبران خام اوست

مبر پناه به تدبیر از گزند سپهر

ز سوز دل قلمی سر کنم که نامه من

ثمر به خاک فکن آب زندگانی نوش

چو آفتاب ز دل سبزه تمنا را

اگر نه روشنی عالم از می است، چرا

خوشا کسی که چو صائب ز گرم رفتاری