ز عشق رشته جانی که پیچ و تاب نخورد

منم که رنگ ندارم ز روی گلرنگش

کجا به شبنم و گل التفات خواهد کرد؟

به خاک پای تو خون می خورد به رغبت می

درین بهار که یک غنچه ناشکفته نماند

چنان گرفت تکلف بساط عالم را

تویی که سنگدلی، ورنه هیچ زهره جبین

صبور باش که در انتظار ابر بهار

ز خود برآی که در سنگ آتش سوزان

زمانه کشتی احسان چنان به خشکی بست

ندامت است سرانجام میکشی صائب