ز رفتن تو دل خاکسار رفت به گرد

ز بیقراری، سنگی به روی سنگ نماند

امید نیست که دیگر به سینه باز آید

چه خاک بر سر بیطاقتی کنم یارب؟

کجاست تیشه فرهاد و مرگ دست آموز؟

ز دیده چهره نوخط یار پنهان شد

دلی که داشت در آن زلف دامها در خاک

ز دامنی که فشاند آن دو زلف عنبربار

چو گردباد ازان قامت سبک جولان

قدم به خانه زین تا ز دوش خاک نهاد

ز صفحه رخ او گل به خاک و خون غلطید

خط غبار به وجه حسن تلافی کرد

ز خط پشت لبش تازه می شود جانها

به روی گوهر اگر گردی از یتیمی بود

ز عارض تو خط سبز فتنه ای انگیخت

ز خاکمال یتیمی امان که خواهد یافت؟

درین دو هفته که ما برقرار خود بودیم

غبار هستی پا در رکاب ما صائب