به آب، آینه را بی غبار نتوان کرد

مرا به جلوه دنیا شکار نتوان کرد

تلاش مرتبه اعتبار نتوان کرد

نظر سیاه به نقش و نگار نتوان کرد

مرا به چرب زبانی شکار نتوان کرد

ملامت گهر آبدار نتوان کرد

به جان مضایقه با تیغ یار نتوان کرد

که از بهار قناعت به خار نتوان کرد

صدا بلند درین کوهسار نتوان کرد

به مکر و حیله خزان را بهار نتوان کرد