ترا چه غم که شب ما دراز می گذرد؟

غرض ز سنگدلی داغ کردن شهداست

نیازمندی ازو همچو ناز می بارد

ز پا کشیدن زلف و غبار خط پیداست

تو همچو باد سبک می روی، چه می دانی

ز پرده داری دل سینه ام چو گل شد چاک

حیات زنده دلان در گداز خویشتن است

خبر ز عشق حقیقی ندارد آن غافل

ز کشور دل محمود گرد می خیزد

زبان تیغ شهادت چنان فریبنده است

چو صائب آن که به دولتسرای فقر رسید